نویسنده: مهدی عبادی/زرتشت.
عناوین: پیشگفتار ؛ جغرافیای طبیعی ؛ جفرافیای مردمی ؛ فرهنگ( ازدواج، اعیاد، فدیه نوروزی، چارده پال، موسیقی، مکتب ملایی، تقدس گرایی و خرافه پرستی) نتیجه گیری)
پیشگفتار:
در نوشته حاضر، نگارنده سعی کرده است مالستان را به عنوان جزئی در عین حال
مستقل از کل در نظر بگیرد. به این معنا که مالستان قبل از همه، شهرستانی
است به لحاظ تقسیمات ارضی و جفرافیای افغانستان؛ مربوط به یکی از ولایت
کشور به نام ولایت غزنی. منظور از جزء مستقل، بطور آشکار به این معناست که
در اینجا سعی به عمل آمده است تا شهرستان مالستان را به لحاظ تعریف از
لحاظ موضوع، یک جفرافیای مستقل در نظر بگیرد که در آن فرهنگ ها، هنجارها،
سنت ها و باورها، گویی بطور شگفت انگیز ظهور و سیر تکاملی خودش را در پهنه
آن پیموده است. هرچند خیلی از این سنت ها و فرهنگ ها، در بسا موارد تبار
یکسان دارند که گاهی متعلق به یک ملیت خاص، جفرافیای خاص و فرهنگ خاص می
شود و از طرفی در بسا موارد، خصیصه مشترک فرهنگی ملیت های دیگر را نیز در
بر می گیرد. در عین حال، نویسنده کاری نه یک تحقیق تاریخی یا میدانی، بلکه
خود آنچه را دیده و در آن محل بزرگ شده است را انجام داده است.
بیشتر گفته ها، واقعیت هایی است که در قالب روایت بیان شده است. در کنار
این، صرف می توانم بگویم این قلم برای درک و تعریف بهتر و خوب تر این شیوه
را پسندیده است. واژه جزء را هم از آنجایی به زبان آوردم که طبعیتاً
فرهنگ، هنجارها و سنت ها در گستره خاصی جفرافیایی تعریف می شوند. از سویی،
این فرهنگ ها می تواند از مرز یک شهرستان نیز فراتر برود و بسیاری از
اجزای آن، بصورت جز به جز در هر منطقه و شهرستانی تبارز کرده باشد. مثلاً
بدیهی است که بسیاری از عناصر فرهنگی شهرستان مالستان اشتراک همه جانبه با
فرهنگ های سایر شهرستان ها ولایت های کشور داشته باشد که در این صورت می
توانیم بگوییم این فرهنگ ها و سنت ها تنها مربوط به شهرستان کوچکی
مالستان نبوده و با اکثر جزئیات قلمرو جفرافیایی بیشتری را در بر می گیرد.
با این همه، لازم به تذکر می دانم که در کنار درک و تعریف بهتر از
جفرافیا، فرهنگ و سنت ها، در قضاوت این امر، کدام دلیل و منظور خاص در کار
نیست؛ بلکه آنچه هست، موضوعی است با سبک نوشتاری ساده، رئالیستی و گهگاهی
با چاشنی یی از توصیف و تخیل پردازی و اضافه گویی ها؛ اما با سبک و
ساختار خاص و مربوط به خودش.