قُله شگفت انگیز

کشور اندونزی 1600 آتش فشان دارد که این آتش فشان ها در هشتاد قله موقعیت دارد. تعداد 28 تا از این آتش فشان ها فعال شده است و تعداد 21 تا از این آتش فشان ها تنها راجستر شده است و هنوز هیچ فعالیت نکرده است. یکی از این آتش فشان در قله مراپی شهر جوگ جا است. شهر که من در آن زندگی میکنم. این آتش فشان در سالهایی1930-1931- 1933-1934-1961- 1962-1966-1967-1969 و سالهایی 1994- 2006 و در سال 2010 فعال شده است. در سال دوهزار ده ارتفاع این آتش فشان به 15 کیلومتر میرسیده که چیزی بسیار وحشتناک است. همچنین قرار است که امسال و یا سال آینده نیز فعال شود.

Taken from Jalan Kaliurang km 10,9, at 6.40, by Sahroni Bungzhu. 20-12-2012

این نقشه جهان است و خطوط را که در نقشه مشاهده می کنید خطوط زلزله است.
 قشنگ قابل مشاهده است که چه کشورهایی رویی خط زلزله واقع شده است.

این نقشه کشور اندونزی است. در این عکس چراغ هایی قرمز را که مشاهده می فرماید؛
 نقاط آتش فشان فعال در این کشور است.

این هم نقشه دیگر کشور اندونزی است و چراغ هایی قرمز که آتش فشان هایی فعال است
 و چراغ آبی نیز تعداد آتش فشانهایی است که فعال نشده است.
تعدا این آتش فشانها 28 از 1600 آتش فشان موجود است. 

این هم نقشه دیگر از کشور اندونزی. چراغ هایی قرمز آتش فشان هایی نشان میدهد که فعال است.
 و چراغ هایی آبی آتش فشانهایی را نشان میدهد که فعال شده است و چراغ سبز نیز ؛
آتش فشانهایی را نشان میدهد که راجستر شده است ولی هنوز فعال نشده است.
 تعداد این آتش فشان ها 21 از 1600 آتش فشان است.

وقتی خانه توان مقاومت در برار هجوم آتش فشان را ندارد. 

وقتی شهر مورد خشم آتش فشان قرار می گیرد. 

وقتی آتش فشان شهر را نابود می کنید

بجز عکس اولی، دیگر عکس ها همه از موزیم آتش فشان قله مراپی گرفته شده است و عکاس همه اینها خودم هستم.

یاد آوری

شایعه افتاده است که امروز فردا دنیا به پایان می رسد. نمی دانم شاید هم پایان یابد؛ شاید هم مثل هزارن تا شایعه دیگه باشد. هرچه باشد مهم نیست، لا اقل برایی ما نمی تواند زیاد مهم باشد. این زندگی که ما داریم قیامت شدن و پایان یافتن دنیا هزارن بار به است از این زندگی. چیزی برایی از دست دادن ندارم، چیزی هم نیست که وادار مان کند برایی زندگی در این دنیا دست پا بزنیم. بجز مشت از خاطرات که همه شان آمیخته با درد و رنج است. یادش بخیر سال که تازه به ایران مهاجر شده بودم، در شبکه پنج ایران سریال بود بنام تولد دیگر. این سریال به شدت وحشتناک مرا شیفته خود کرده بود و از آنجایی که زیاد ادم احساسی هستم در یکی از قسمت هایی این سریال که داستان حول محور مادر و فرزندانش می چرخید و بسیار غریبانه بود؛ مرا بیاد مادرم انداخت. بغض گلویم را گرفته بود ولی خجالت می کشیدم که گریه کنم. یکی رفقایی اتاقم شخص بنام رضامیرزایی بود که یک آدم شوخ و بذله گو است. این آدم متوجه شده بود که داستان غم انگیز فیلم بر من تأسیر گذاشته است و لبریزم، تنها نیاز دارم که یک چیز بهانه شود تا گریه کنم.  این آدم شروع کرد به شماتت و گفت، گفت، گفت، گفت؛ تا اینکه کاسه صبرم لبریز شد. گریستم، گریستم، گریستم. 

 این درست زمان بود که یگان تا از مهاجرینی که وضعیت اقتصادی بهتری داشت در اتاق هایی کارگری یگان تلویزیون سیاه سفید داشتند. تلویزیون تلویزیون که در اتاق ما بود هم از همان ادم بذله گو و شوخ بود. بعد از تولد دیگر، فیلم نبود که در ایران تولید شده باشد وبتواند به دلم بشیند و مرا تحت تأسیر قرار بدهد. بعدها تنها فیلم میم مثل مادر ساخته زنده یاد رسول مُلاقلی پور و بازیگری گلشیفته فراهانی و علی شادمان تنها فیلم بود که بدلم نشست و فیلم بود که با احساس من سازگار بود.

 وقتی خواستم به ایران بروم مادرم خانه نبود و در خانه مامایم (دایی) در سوکه بود. پدرم نیزخانه نبود همرای مادرم در سوکه بود. راستش ما خانواده فقیر بودیم، پدرم خانه مامایم کار می کرد و مادرم از بس دوستش داشت، با او به خانه برادرش رفته بود. یعنی اینکه همیشه باهم بودند. هرجا می رفتند با هم می رفتند و هیچ وقت دوست نداشتند از هم جدا باشند. من وقتی خواستم از مادرم خدا حافظی کنم؛ به من گفت: بچیم یالی که ریی شودی، رافتو دیست خود ادم استه، ولی برگشتند دست خدا است. من با او خدا حافظی کردم؛ و مادرم گریست. من حتی خوشحال بودم که می روم؛ از جهنم که در آن زندانی بودم نجات می یابم. نمی دانم چرا هرچند قدم را که می رفتم ناخود آگاه پشت سرم نگاه می کردم که مادرم ایستاده است و بطرف من نگاه می کند؛ تا اینکه پشت تپه از نظرش پنهان شدم. 

.ازچپ به راست: پدرم، مادرم، نصرالله برادرم، زهرا خواهرم، یاقوت خواهرم ؛ با ابن تفاوت که خودم و دو خواهر بزرگم و دوتا برادرم در این عکس نیست

از آن روزگاه تا بحال سیزده سال اندی می گذرد و من چندین بار به خانه برگشتم و دوباره راهی دیار غربت شدم. وقتی کنارش بودم؛ بارها و بارها با هم قهر کرده ام ، جنگ کرده ام، و دوباره با هاش اشتی کرده ام. یادم است یک بار که خیلی از دستم نارحت بود گفت؛ شیرم را حلالت نمی کنم. من نیز در جوابش گفتم؛ چرا من را زایدی؟ چرا من را زایدی؟ چرا من را زایدی؟ مادرم گریست، گریست، گریست، و من تماشا کردم. 

خیلی مدت می شود که باهاش حتی تلفنی حرف نزده ام. آخرین بار که با او حرف زدم در کابل بود، فکر کنم چهار ماه می شود. با حمید فیدل در کفی نیت آمده بود تا با من حرف بزند ولی متأسفانه هم اینترنت همراهی نکرد و هم نتوانستم حرف بزنم. الان که سالها است دُردانه مادرم هستم؛ ولی با آن هم نمی توانم با او راحت حرف بزنم. نمی توانم با او بگویم که دوستش دارم. نمی دانم چرا این جرأت از من گرفته شده است. من جرأت دوستت دارم گفتن به مادرم را ندارم. باورتان می شود که تا بحال حتی یک بار هم نگفته ام که من دوستش دارم. مدت دوسال است که در این کشورم. در این کشور حتی جرأت تلفن کردن به او ازم گرفته شده است. می دانید؛ جرأت نمی توانم به او زنگ بزنم. جرأت نمی توانم؛ چون وقتی می خواستم ایران بروم استدلالم این بود که شرایط را تغیر می دهم. خودم را و آنها را از جهنم که در آن  زندگی می کنیم نجات می دهم. ولی من نتوانستم. در هدف که داشتم شکست خوردم. می دانی چرا شکست خوردم؟ شکست خوردم چون، یک مقدار به خودم فکر کردم. به زندگی شخصی خود فکر کردم.  می دانی؛ خیلی دلم می خواهد که دنیا به آخر برسد و همه چیز نابود شود.

کاشکی میشد بهت بگم چقدر صداتو دوست دارم

چقدر مثل بچگی هام  لالایی هاتو دوست دارم

سادگی ها تو دوست دارم ، خستگی ها تو دوست دارم

چادر نماز زیر لب خدا خدا تو دوست دارم

کاشکی رو تاقچه ی دلت آینه و شمعدون میشدم

تو دشت ابری چشات یه قطره بارون میشدم

کاشکی میشد یه دشت گل برات لالایی بخونم

یه آسمون نرگس و یاس تو باغ دستات بشونم

بخواب که میخوام تو چشات ستاره هامو بشمارم

پیشم بمون که تا ابد دنیا رو با تو دوست دارم

دنیا اگه خوب ... اگه بد ، با تو برام دیدنیه

باغ گلای اطلسی ، با تو برام چیدنیه

مـــــــــــــــادر ...

کاشکی میشد بهت بگم چقدر صداتو دوست دارم

لالایی ها تو دوست دارم ، بغض صداتو دوست دارم

مـــــــــــــــادر ...

لالایی ...

لالایی ...

دُردانۀ ؛ فکر می کنم اسم مادرم است و این وبلاگ را به اسم او ساخته ام.